Interview met Patricia en Patrick

Over guilty pleasures, carrièrekeuzes en Brabantse gezelligheid

Onze nieuwe collega’s Patricia Boer en Patrick van Loosbroek zijn geen onbekenden in de financiële branche. Wij leren ze graag iets beter kennen en stelden ze vragen over hun guilty pleasures, carrière keuzes en de Brabantse gezelligheid bij Dazure.

Wat is jullie guilty pleasure als het gaat om geld uitgeven? En wat is jullie meest memorabele aankoop?
Patricia: Als het gaat om uitgeven van geld, dan zit het bij mij in de categorie tassen en schoenen. Mijn meest memorabele aankoop? Dat was een designer tas die ik al heel lang wilde hebben. Dus na verkoop van onze onderneming FlexFront , dacht ik: nu is het moment. Dus ik heb hem gekocht en welgeteld vier keer gebruikt. Het is namelijk een totaal onpraktische tas. Ik ben nu op zoek naar een goede website om 'm weer te verkopen, want hij staat nu te verstoffen boven op een kast. Dat vind ik toch een beetje zonde. Verder vind ik het heerlijk om uit eten te gaan en lekker lang te tafelen.

Patrick: Dat laatste, daar kan ik me volledig in vinden. Mijn guilty pleasure is de horeca. Ik geef daar echt belachelijk veel geld aan uit. Daar kunnen anderen hun huur of hypotheek van betalen. Ik ga gemiddeld drie tot vier keer per week uit eten, soms lunchen, soms dineren. En dan vaak ook nog de wijnbar of een festival, je kent het wel.

Wat zouden jullie je 18-jarige zelf willen meegeven over werken in de financiële sector?
Patricia: Ik zou mijn 18-jarige zelf willen meegeven om erover na te denken om in de financiële dienstverlening te gaan. Ik heb er toen nooit aan gedacht. Terwijl er echt veel leuke mogelijkheden zijn, zeker als je houdt van klantcontact en echt iets wilt bijdragen aan financieel bewustzijn en financiële toekomst. En ik denk ook dat het goed is dat er meer 18-jarigen erover na gaan denken. Voor de 18-jarige is het een hele mooie carrière kans en tegelijkertijd denk ik dat het ook goed is als onze branche stevig verjongt. Het is aan het vergrijzen. Nou ja, sterk aan het vergrijzen, ja. Het wordt aan jongeren niet duidelijk genoeg gemaakt welke mogelijkheden je allemaal hebt in de branche. Het komt ook door ROC’s die geen WFT opleidingen meer aanbieden en door alle regelgeving en eisen. Maar als je daar overheen stapt, kun je echt impact maken.

Patrick: Ik was 22 toen ik in de sector kwam, dankzij een interne opleiding. Laat je niet afschrikken door de complexiteit van producten of de, op het eerste oog, saaiheid van het verzekeringsvlak. Je moet je vooral laten leiden dat je echt iets kunt toevoegen voor mensen. En dat het eigenlijk, alleen maar leuker wordt. En dankzij betere tools wordt het werk zoals het vastleggen alleen maar leuker. En ik denk dat het één van de gebieden is waar je blijvend iets kunt toevoegen. Want de rol die je als adviseur van vlees en bloed hebt, is een ander begrijpen, bewustwording creëren en een ander overtuigen. Dat zal een AI-applicatie niet kunnen doen.

Wat was jullie meest gênante moment op de werkvloer?

Patricia: Dat was lang geleden toen zat ik in een project. Antoinette, mijn compagnon, en ik waren ooit flink aan het mopperen over een collega via de mail. Ik zat in Italië, zij op kantoor, en het ging over een onderhandelingen die volgens ons niet goed waren verlopen. We moesten stoom afblazen. Die stoom werd steeds groter en groter. Tot de desbetreffende persoon ineens reageerde. Blijkbaar zaten we in een gedeelde mailbox. Oeps. We hebben onze excuses aangeboden, maar echt goed is dat nooit gekomen.

Patrick: Ik moest op bezoek bij een businesspartner, een voormalig fotomodel. met een prachtig modern kantoor. Het was echt een madam. Ik stap uit mijn auto precies in een enorme hondendrol. Het was geen optie om met die schoenen naar binnen te gaan. Dus ik sta daar, gebukt, mijn schoenen uit met een stokje te reinigen. Zij kwam net aan gereden in haar chique auto en zag mij gebukt staan. Ze aarzelde en dacht waarschijnlijk, waarom staat hij daar gebogen? Ik kom overeind en ze steekt haar hand uit om mij te begroeten. Ik denk ja ik steek mijn hand ook maar uit. En toen kreeg ze pas door waar ik mee bezig was. Toen ik naar binnen ging, keek ze me aan, keek naar haar witte tapijt, en ik zei: “Komt goed.” Gelukkig had ze gevoel voor humor.

Wat was hét moment waarop jullie wisten: ik hoor thuis in deze sector?
Patricia: Ik ben er toevallig ingerold, nooit echt bewust voor gekozen en er eigenlijk nooit meer los van gekomen. Ondanks momenten waarop ik dacht: nu ben ik er klaar mee, ik stop ermee. Maar ergens kom ik er niet los van, en voel ik mij nu als een vis in het water bij Dazure.

Patrick: Voor mij was dat toen ik met productontwikkeling aan de slag ging. Zelf iets creëren van ruw idee naar een product dat waarde toevoegt voor klanten en waar adviseurs enthousiast van worden. Toen dacht ik van dit is echt wel heel erg gaaf. Ik heb geen kinderen, maar dat is dan een manier om een soort legacy na te laten. Dit is een hartstikke leuk vak en daar wil ik nog een hele tijd actief in blijven.

Als je een carrièrebeslissing over mocht doen, wat zou dat zijn?
Patricia: Dat zou bij mij beginnen bij mijn keuze op de middelbare school voor een vervolg opleiding. Ik wilde altijd psycholoog of fotograaf worden. Maar ja, ik was slecht in wiskunde en dat had je nodig voor de Fotoacademie. Compositie begrijp ik wel, diafragma’s nog steeds niet. Toch blijft fotografie een grote hobby.

Patrick: Ik heb nergens spijt van, maar misschien had ik me meer richting marketing willen ontwikkelen. Ik heb Nima B gedaan, maar in de praktijk raakte ik toch meer verstrikt in sales en businessdevelopment. Gelukkig zitten daar ook veel marketingaspecten in.

Hoe denk je dat de financiële sector er over tien jaar uitziet?

Patricia: Ik maak zelf nooit plannen voor over 10 jaar, maar, ik hoop dat er veel meer jongere mensen in de financiële dienstverlening zitten. Ik hoop ook dat dingen meer begrijpbaar worden gemaakt. Ik vind door wet en regelgeving wordt het soms heel ongrijpbaar. Ook voor klanten. Ik hoop wel dat het nog steeds een veilige sector is. Betrouwbaar. Maar het mag allemaal wel iets vlotter. Daarbij hoop ik dat we weer wat meer vanuit vertrouwen werken in plaats van wantrouwen. Controles, registraties en audits moeten zeker zijn maar een betere balans tussen ‘ver’en ‘wan’lijkt me beter.

Patrick: Ik denk dat de functies steeds leuker worden, omdat je steeds meer de routinematige werkzaamheden kunt digitaliseren of met behulp van AI kunt oplossen. Dat zal versneld gaan. Tien jaar is natuurlijk best een lange tijd in ons vak. Ik denk dat we het dan ook veel laagdrempeliger maken voor consumenten om financieel advies te krijgen dan wel de producten af te nemen die ze gewoon echt nodig hebben. En dat je dus manieren hebt om de klanten te bereiken die nu nog onvoldoende in beeld komen. Dat is misschien wel meer hoop dat ik uitspreek dan verwachting, maar dat zou wel heel mooi zijn. Want ja, goed financieel advies en goed financieel inzicht, dat kan heel veel problemen bij consumenten voorkomen.

Wat is een werkgewoonte waar anderen misschien aan moeten wennen bij jou?
Patricia: Jeetje. Nou, weet ik niet, maar... Ik kan echt tijdens het werk een enorme zooi maken van mijn bureau. Dan heb ik overal dingen liggen. Terwijl ik heel gestructureerd ben, ziet het eruit alsof ik de grootste chaoot ben.

Patrick: Ik werk zelden van negen tot vijf. Ik begin vaak om zeven uur ochtends en stop dan vaak vroeg. Ik ben ook bijna ieder weekend aan het werk. Niet acht uur achter elkaar uiteraard. Nou ja, als je single bent en je hebt geen kinderen, dan kies je het moment dat je wilt in- en ontspannen.

Waar zien jullie Dazure over vijf jaar?
Patricia: Ik zie een bedrijf dat gegroeid is, niet om het groeien zelf, maar omdat er steeds meer behoefte is aan menselijke dienstverlening. Ook strijden voor de klant, en producten aanbieden die daar goed bij aansluiten. Dus ik denk dat het een bedrijf is wat ook na vijf jaar nog steeds in ontwikkeling is. En elke keer weer kijkt naar nieuwe kansen.

Patrick: Ik denk dat ik daar heel erg hetzelfde over denk. Ik denk dat de manier waarop Dazure het doet steeds meer herkend en erkend zal worden. Dat daardoor ook consumenten er vaker ook rechtstreeks bij adviseurs naar gaan vragen. Ik zie ons ook uitbreiden met diensten die passen bij onze missie en de familiemeetlat. Een plek waar klanten, adviseurs én medewerkers zich thuis voelen.

Hoe ervaren jullie het Brabantse karakter binnen het bedrijf?

Patricia: Even wennen, maar ik vind het stiekem heel leuk. Ik heb me zelfs voorgenomen om volgend jaar mee te doen aan de carnavalsvideo. Want ja, je ontkomt er niet aan!

Patrick: Ik ben Brabander van oorsprong, en het voelt als thuiskomen. Deze regio is eigenlijk veel gezelliger dan waar ik vandaan kwam. Het geeft me echt energie om in Breda te zijn.

Dazure is een jong bedrijf, en wij horen bij de oudere garde. Hoe is het om daar als meer ervaren collega tussen te zitten?
Patricia: Wat ik mooi vind, is dat er ruimte is voor alle ervaringen, voor alle leeftijden, voor alle inbreng. Iedereen wordt serieus genomen. Er is geen hiërarchie, niet in functie, maar ook niet in kennis en ervaring. En dat er echt optimaal gebruik wordt gemaakt van wat er in huis is. De gen Z en alles wat daar omheen zit is veel sneller met apps en hardware, met nieuwe ontwikkelingen, ook sneller in handelen. Tegelijkertijd breng je als wat oudere collega gewoon meer ervaring mee. Hoe ga je om met bepaalde situaties? Wat doe je wel, wat doe je niet? En daar kan je gewoon van elkaar leren.

Patrick: Het bijzondere is dat de jongeren hier de cultuur dragen, in plaats van andersom. En dan kan er een cultuurclash ontstaan als wij als vijftigers aan boord komen, maar die clash is er totaal niet geweest. Dus kennelijk passen we er toch wel goed in, en hebben we genoeg credibilty!

Onze namen lijken veel op elkaar. Waarom hebben je ouders voor deze naam gekozen? En wie was je geweest als je man was? Welke naam had je dan?
Patricia: Nou, ik weet eigenlijk niet zo goed waarom mijn ouders voor deze naam hebben gekozen. Ik denk dat ze het gewoon een mooie naam vonden. Mijn zus heet Françoise. Ik had wel een wat kortere naam willen hebben, ik had Kim of zo willen heten. Ik vind mijn naam best lang, maar ik ben er nu wel blij mee. Ook is het wel een beetje een vrouwennaam uit mijn geboortejaar. Want er zijn heel veel Patricia's van mijn leeftijd. En als ik een jongen was geweest, had Jeroen een grote kans gemaakt. Mijn oma noemde mij altijd Jeroentje toen mijn moeder zwanger van mij was, waarom weet ik ook niet, maar mijn oudste zoon heb ik dus eigenlijk naar mezelf vernoemd… die heet Jeroen.

Patrick: Ja, ik zou dus Patricia hebben geheten. Dus dat betekent dat ze een sterke voorkeur hadden voor deze bijna gelijke namen. Nou ja, wat er in ieder geval in zit, mijn opa heette, Piet. Dus daar zit dan ook wel de verwijzing in.